Trots liep ik de wei in om m’n paarden hun bosje vers geknipt riet te serveren. Kazuo pakte maar 1 stengeltje riet, at deze met lange tanden en ging staan  schrapen…‘Ownee, koliek!’ Ik belde de dierenarts en schoof aan bij Kas, die inmiddels was gaan liggen. Ook m’n altijd heel betrokken merrie Noha schoof aan. Kazuo leek snel achteruit te gaan, kreunen, tanden bloot, ik belde nog eens met het vriendelijk doch dringende verzoek haast te maken. Gelukkig bleken de hulptroepen onderweg.

Noha, m’n andere paard, was er al. Haar hoofd hing over Kazuo heen. Ze bleef gapen, ze leek wel in trance, zo kalm, zo gericht, hier was iets gaande op energetisch niveau waar geen therapie tegenop kan, ik durfde haar niet te storen…Toch waren mijn zorgen inmiddels gestegen tot op het niveau dat ik het nodig vond Kazuo op het hart te drukken nog een lange tijd bij ons te blijven. Ik kon het niet laten mijn woorden kracht bij te zetten door zijn hoofd te aaien. Toen Kas z’n hoofd weg draaide, richtte ik mij tot mijn telefoon. Immers, gedeelde smart is halve smart. Noha had hier duidelijk een andere mening over, die vond dat mijn kniezen nu wel lang genoeg had geduurd. Ze bleef me maar omver duwen wanneer ik mij tot mijn telefoon wilde richten. De volhardende Noha. Toen ik naar haar keek kreeg ik hoop. Ze had gelijk, ik heb kennis en ben gezegend met een paar bijzondere handen, en nu is toch wel “het moment” (daarmee) iets te doen…Ik boog me nu ook over Kazuo heen en begon lange rustige strijkingen te maken van voor naar achter over zijn lichaam. Ik begon op de niet pijnlijke rug waar mijn handen altijd worden gewaardeerd, en langzaam zakte ik af naar de pijnlijke buik. Ik vertrouwde erop dat als deze strijkingen niet heilzaam zouden zijn, Kazuo (of bijdehante Noha) het wel zouden aangeven. Soms liet ik even instinctief mijn handen rusten op zijn buik, maar meestal waren het strijkingen, ik wilde immers de energie laten stromen. Kazuo onderging de behandeling rustig en ook Noha leek tevreden. Enige minuten later had Kazuo weer de kracht overeind te komen. Ik schrok van de zweetplekken aan de andere kant, maar wat was ik blij dat hij weer stond. Op zijn gemakje liep hij de stal in om in de schaduw te gaan staan. Hij was duidelijk nog niet helemaal hersteld, maar stond in ieder geval relatief ontspannen op rust op het moment dat de dierenarts ons kwam vergezellen.

Kazuo had gas in z’n darmen. Er volgde een paar aangename wandelingen verspreid over de dag, met geregeld tempowisselingen om zijn darmen te laten ‘schudden’ zodat het gas kan ontsnappen. Iedere scheet was een hoeraatje waard.

Koliek blijft altijd spannend. Bij Kazuo hadden we geluk dat we er zo snel bij waren. Zaten de darmen vol gas dan loopt je het risico dat ze gaan draaien (lucht stijgt op). Waarschuw bij een vermoeden van koliek altijd de dierenarts en ga samen met hem/haar op zoek naar de oorzaak/oorzaken. Hoe eerder de dierenarts er is, hoe groter de kans op herstel.

Mocht koliek toch regelmatig terug keren terwijl een dierenarts alle denkbare oorzaken heeft uitgesloten dan kan het zinvol zijn er ook een energetisch therapeut bij te betrekken.